Er zijn wereldwijd steeds meer geluiden dat zaken die jaren-, en soms zelfs eeuwenlang verborgen waren, openbaar worden gemaakt. Meestal niet vrijwillig, in de zin van officiële instanties die inzage geven in hun archieven, maar 'verborgen', 'verstopte' kennis die opeens aan het licht treedt - meestal tot schade en schande van de machthebbers. En dan bedoel ik zowel wereldlijke als kerkelijke leiders; het Vaticaan is, als je het objectief bekijkt, niets anders dan een stelletje politici in een religieus pak. Ik denk bijvoorbeeld aan de beerput van sexuele schandalen binnen de katholieke kerk die jarenlang gesloten is geweest en nu open staat... Die zaak stinkt letterlijk hemelhoog.
Om eerlijk te zijn heb ik al sinds ik kennis heb gemaakt met het fenomeen 'politiek' geen hoge pet op van de mensen die het bedrijven. Naar mijn mening is er maar één ding dat een politicus goed moet kunnen, en dat is met een stalen gezicht een ander (lees: het publiek, dus jou en mij) voorliegen. Een bittere pil inpakken in woorden en zodanig vergulden dat men het een voorrecht vindt hem te mógen slikken.
Daarom geloof ik dan ook meestal geen snars van wat er van hogerhand wordt beweerd. Net zo goed als dat ze je blij maken met een dooie mus, of een sigaar uit eigen doos uitdelen. Je wordt belazerd waar je bij staat, en de kennis die je nodig hebt om echt een oordeel te kunnen vellen, ontbreekt je.
De media laten slechts gefilterde berichten door, dingen waar men niet meer omheen kan; we horen en lezen uitsluitend wat men wil dat we te weten komen. Je staat er versteld van als je nagaat wat er allemaal niet in het nieuws komt - of beter gezegd: wat bewust niet openbaar wordt gemaakt.
Het internet staat 'opeens' echter bol van openbare kennis. Vaak betreft het dingen die in doofpotten en onder het tapijt verdwenen zijn; ideeën waarvoor 'gewone' mensen de mond werd gesnoerd, maar ook zaken waarvoor presidenten zijn vermoord. Het lijkt wel een soort globale epidemie, alsof men zal stikken wanneer deze dingen nog langer binnengehouden moeten worden. En er zijn er een heleboel die gehoord willen worden.
Mensen die gepensioneerd zijn willen niet langer hun mond houden. Mensen die diepgravend onderzoek hebben gedaan naar zaken die stinken, maar waar geen ruchtbaarheid aan werd gegeven. Klokkenluiders die zich over hun angst voor represailles heen hebben gezet en misstanden aankaarten. En ga zo maar door.
Wat echter opvallend is, is dat een groot deel van de informatie al jarenlang aanwezig was - maar pas NU worden de verbanden gelegd tussen de diverse onderdelen. En degenen die de moed hebben om daarmee naar buiten te komen, zijn hun leven niet zeker.
Kennis is macht, en wanneer er maar genoeg mensen een bepaalde kennis hebben, kunnen degenen die achter de schermen de boel tegenwerken wel inpakken.
Je zult ook vaak de term 'cabal' tegenkomen. Ik heb het opgezocht: A cabal is a group of people united in some close design together, usually to promote their private views and/or interests in a church, state, or other community, often by intrigue. (Een cabal is een groep mensen die zich met een bepaald doel verbonden hebben, gewoonlijk om hun privé-opvattingen en/of belangen in een kerk, staat, of een andere gemeenschap te bevorderen, vaak door intriges.) [Bron: Wikipedia]
Het probleem dat deze cabal, deze groep, de wereld oplevert, is dat hij bestaat uit leiders. Kopstukken uit de politiek, financiën, legeronderdelen enz. En hun armen omspannen de wereld. Wanneer je leest wat ze allemaal al op hun geweten hebben en hoe goedkoop mensenlevens zijn in hun ogen, word je net als ik kotsmisselijk.
Wist je bijvoorbeeld dat die drievoudige ramp in Japan geen natuurlijke oorsprong had? Er is een nucleair wapen in de zeebedding verborgen met een schip dat normaal gesproken naar olie boort, en tot ontploffing gebracht.
En het gruwelijke gebeuren van '9/11' zoals de Amerikanen het noemen? Op 12 september 2001 zou de Federal Reserve Board moeten beginnen met geleend goud terug te betalen aan een aantal andere landen - maar Fort Knox is leeg, dus werd er iets anders verzonnen om de aandacht af te leiden.
De prijzen van voedsel en olie worden kunstmatig hoog gehouden, zodat wij ons er niet en masse mee kunnen gaan bemoeien. 'De kleine man' moet klein blijven, een slaaf van deze cabal, en vooral onkundig blijven van het feit dàt hij een slaaf is!!
Voor de rest van het verhaal kun je dit interview met Benjamin Fulford (al 30 jaar financieel journalist) lezen:
http://www.divinecosmos.com/start-here/davids-blog/975-undergroundbases. Laat de uitlatingen over ETs enz. links liggen, en concentreer je op de feiten. Dat zeg ik - kotsmisselijk.
Iedereen heeft zo zijn eigen mening over dingen, en die kan lijnrecht tegenover de mening van een ander staan. Men noemt dat: 'de waarheid ligt in het midden'. Voor mij is waarheid dat wat als zodanig aanvoelt. Natuurlijk beredeneer ik de zaak in kwestie, maar als het 'goed voelt', 'waar-achtig', dan is dat, die mening, voor mij waar.
Al op zeer jonge leeftijd is mij geleerd: 'Onderzoek alle dingen en behoud het goede.' Het bovenstaande voelt NIET goed, sterker nog: ik heb er zo'n aversie tegen gekregen, dat ik niet anders kan dan anderen zich hiervan ook bewust laten worden. Ik hoop dat we uiteindelijk samen zó sterk zullen staan, dat we deze schurken de deur uit kunnen werken.
Wordt vervolgd
vrijdag 14 oktober 2011
zaterdag 8 oktober 2011
Verandering
De tijden veranderen. Je merkt het dagelijks, in kleine en grote dingen. Je voelt je anders. Eten waar je altijd gek op was, smaakt opeens niet meer. Wat je altijd als 'prio 1' hebt ervaren, blijkt opeens een stuk minder belangrijk.
Wat is er aan de hand? Waar komt dat vandaan?
Uitleggen kan ik het niet; ik kan alleen maar meegaan met de dingen. En dat blijkt eigenlijk het enige te zijn dat 'hout snijdt'. Laat je gaan, doe wat je voelt dat nodig is - al is het om 3 uur 's middags op de bank gaan liggen pitten. Je laat misschien bepaalde dingen liggen, maar je doet weer andere dingen. Bereid voor wat je nodig acht, al kun je niet zeggen waarom je dat nou precies doet. Volg je gevoel voor een keer.
Luister naar je lichaam, het vertelt je wat het nodig heeft, of wat het juist NIET nodig heeft. Wanneer je (zoals ik) een enorme koffieleut bent, en je gaat zomaar ineens over op thee, dan is dat blijkbaar iets dat nodig is. Doe het gewoon, het kan geen kwaad.
Vertel of schrijf wat je op je lever hebt, over dat wat je na aan het hart ligt. Mensen die je liever niet ziet - vermijd ze. Degenen waar je van houdt: zoek ze op, vertel ze hoeveel ze voor je betekenen.
Je zult merken dat je mensen ontmoet met wie je onmiddellijk een 'klik' hebt; jullie hebben dezelfde intentie, dezelfde vibratie. Blijkbaar is het voorbestemd dat jullie elkaar tegenkomen.
Onderwijs je kinderen, maar leer ook van hen. Ze zijn hier, nu, met een reden. Ze zijn nodig in deze tijd van verandering.
Bang zijn voor verandering, het onbekende, is 'des mensen'. Maar telkens wanneer ik mezelf daarop betrap, is er iets in mij dat me geruststelt. Alsof een innerlijke stem zegt: 'Angst is onnodig. Wees niet bang. Alles komt goed.'
En wanneer ik dan ga grasduinen op het internet en de meest uiteenlopende dingen tegenkom betreffende voorspellingen en wat er allemaal zou moeten gaan gebeuren deze komende tijd, kan ik maar één ding doen: 'onderzoek alle dingen, en behoud het goede', zoals wijlen mijn moeder placht te zeggen. Wat 'het goede' is? Voor mij alles dat goed en/of waarachtig aanvoelt.
Wat me echter wèl overduidelijk is geworden, is dat ons jarenlang een rad voor ogen is gedraaid door de machthebbers. Dingen die verzwegen zijn of waaromtrent ronduit is gelogen. In dit informatie-tijdperk komt er steeds meer aan het licht dat in doofpotten is gestopt of onder het tapijt geveegd. Ze staan volledig in hun hemd. Er blijkt een enorme hoeveelheid kennis te zijn waar ze ons nooit van op de hoogte hebben gesteld, waarvoor mensen de mond is gesnoerd of waarom ze zelfs zijn vermoord. En dan nog dit: the bottom line is always money. Om misselijk van te worden.
Ik heb besloten om alleen nog mijn eigen innerlijke stem te volgen, die liegt tenminste niet. Ik probeer naar eigen inzicht zo goed mogelijk te leven, iedereen in zijn waarde te laten en anderen te helpen waar dat nodig is.
Meer dan je best kun je niet doen.
Wordt vervolgd
Wat is er aan de hand? Waar komt dat vandaan?
Uitleggen kan ik het niet; ik kan alleen maar meegaan met de dingen. En dat blijkt eigenlijk het enige te zijn dat 'hout snijdt'. Laat je gaan, doe wat je voelt dat nodig is - al is het om 3 uur 's middags op de bank gaan liggen pitten. Je laat misschien bepaalde dingen liggen, maar je doet weer andere dingen. Bereid voor wat je nodig acht, al kun je niet zeggen waarom je dat nou precies doet. Volg je gevoel voor een keer.
Luister naar je lichaam, het vertelt je wat het nodig heeft, of wat het juist NIET nodig heeft. Wanneer je (zoals ik) een enorme koffieleut bent, en je gaat zomaar ineens over op thee, dan is dat blijkbaar iets dat nodig is. Doe het gewoon, het kan geen kwaad.
Vertel of schrijf wat je op je lever hebt, over dat wat je na aan het hart ligt. Mensen die je liever niet ziet - vermijd ze. Degenen waar je van houdt: zoek ze op, vertel ze hoeveel ze voor je betekenen.
Je zult merken dat je mensen ontmoet met wie je onmiddellijk een 'klik' hebt; jullie hebben dezelfde intentie, dezelfde vibratie. Blijkbaar is het voorbestemd dat jullie elkaar tegenkomen.
Onderwijs je kinderen, maar leer ook van hen. Ze zijn hier, nu, met een reden. Ze zijn nodig in deze tijd van verandering.
Bang zijn voor verandering, het onbekende, is 'des mensen'. Maar telkens wanneer ik mezelf daarop betrap, is er iets in mij dat me geruststelt. Alsof een innerlijke stem zegt: 'Angst is onnodig. Wees niet bang. Alles komt goed.'
En wanneer ik dan ga grasduinen op het internet en de meest uiteenlopende dingen tegenkom betreffende voorspellingen en wat er allemaal zou moeten gaan gebeuren deze komende tijd, kan ik maar één ding doen: 'onderzoek alle dingen, en behoud het goede', zoals wijlen mijn moeder placht te zeggen. Wat 'het goede' is? Voor mij alles dat goed en/of waarachtig aanvoelt.
Wat me echter wèl overduidelijk is geworden, is dat ons jarenlang een rad voor ogen is gedraaid door de machthebbers. Dingen die verzwegen zijn of waaromtrent ronduit is gelogen. In dit informatie-tijdperk komt er steeds meer aan het licht dat in doofpotten is gestopt of onder het tapijt geveegd. Ze staan volledig in hun hemd. Er blijkt een enorme hoeveelheid kennis te zijn waar ze ons nooit van op de hoogte hebben gesteld, waarvoor mensen de mond is gesnoerd of waarom ze zelfs zijn vermoord. En dan nog dit: the bottom line is always money. Om misselijk van te worden.
Ik heb besloten om alleen nog mijn eigen innerlijke stem te volgen, die liegt tenminste niet. Ik probeer naar eigen inzicht zo goed mogelijk te leven, iedereen in zijn waarde te laten en anderen te helpen waar dat nodig is.
Meer dan je best kun je niet doen.
Wordt vervolgd
vrijdag 30 september 2011
Gek!?
Yep, ik word vaak voor gek versleten. Maf, cuckoo, loco, zot, idioot, enz. enz. Het zij zo. Iedereen heeft tenslotte recht op een eigen mening. Waar het mij echter om gaat is, dat ik dan voor de buitenwereld misschien gek in de zin van 'niet standaard' ben, maar voor mezelf en mijn gezin niet.
Al heel wat jaartjes volg ik namelijk mijn gevoel, mijn intuïtie. Ik luister naar mijn Hogere Zelf (geest, spirit, universum - hoe je het ook maar wilt noemen). En nee, ik ben geen zwever - ik sta echt wel met beide beentjens op de grond. Dat moet je wel, met een paar kinderen in de basisschool-leeftijd en een rationele ICT-er als echtgenoot. Die houden de zaak wel in balans.
Frappant is echter, dat ik steeds meer mensen tegenkom die, net als ik, óók gek zijn - in diezelfde zin, al zij het niet in dezelfde mate. Je zou zeggen 'soort zoekt soort' - maar we zijn geen van allen op zoek gegaan naar anderen van dezelfde 'soort'. We zijn elkaar tegengekomen, en ervan overtuigd 'dat het zo moest zijn'. Waarom? Omdat we voelen, nee - we weten dat er een reden is dat we elkaar hebben ontmoet. Gesprekken, al zijn ze soms nog zo kort, zijn altijd opbouwend. Ze laten je achter met een goed gevoel, over jezelf en over de ander, de situatie die is besproken; dat soort dingen. En doorgaans heb je ook weer wat stof tot nadenken, vaak door een losse opmerking die achteraf niet zo 'los' bleek te zijn geweest. En dan bedoel ik 'los' als zomaar, toevallig, zonder aanwijsbare reden. Want mijn standpunt is: toeval bestaat niet. Iets dat 'bij toeval' op je pad komt, heeft achteraf bezien altijd een reden gehad. Hetzelfde geldt voor mensen, situaties en dingen.
Zo ook het volgende. De laatste tijd hoor ik steeds meer geluiden over verandering. Dat alles zo snel verandert tegenwoordig, dat dingen zich in sneltreinvaart ontwikkelen, dat de boel niet meer bij te benen valt. Mensen raken overspannen, hebben een burn-out, lopen achter de feiten en zichzelf aan. Men is zijn 'anker' kwijt.
Verandering is nodig, evenals vooruitgang, want stilstand is gelijk aan achteruitgang. Maar terwijl we altijd alleen maar geneigd zijn om vooruit te willen, is het soms beter om zijwaarts te gaan, van richting te veranderen. Wees nou eerlijk: wanneer je opeens een muur voor je auto ziet opdoemen, ga je toch ook niet rechtdoor?!
Even terzijde: ik lees geen kranten en kijk zo goed als geen televisie, zeker geen journaal. Want helaas is wat men onder 'nieuws' verstaat meestal de kommer en kwel in de wereld. Waar blijft het goede nieuws? Wanneer wordt dáár de schijnwerper eens op gezet? Dát zou pas een verandering zijn!
Ik ga ervan uit dat hetgeen ècht belangrijk is, toch wel tot me komt. Dat is altijd al zo geweest. Ik reageer nu alleen een stuk sneller op de seintjes die mijn Hogere Zelf me geeft. Dingen die ik binnen een paar dagen een aantal keren tegenkom, daar ga ik mee aan de slag. Het blijft door mijn hoofd malen, en ik ga op onderzoek uit op het internet en in mijn kennissenkring. Weet iemand anders er meer van? Hebben anderen hetzelfde seintje gehad? Zo ja, wat denken zij dat het kan betekenen?
Het meest recente seintje begint zo onderhand het formaat van een levensgroot reclamebord aan te nemen, en ik kan niet anders dan er nu, hier, over schrijven.
ZORG VOOR EEN VOORRAAD LEVENSMIDDELEN
Pfff... dat lucht op! Jaja, ook ik heb mijn drempels, en ben af en toe toch nog bang om voor gek versleten te worden.
Maar ik meen het wèl. Zorg voor een voorraad levensmiddelen. En als het even kan, voor een half jaar, maar minimaal voor 3 maanden. Ga na wat je eet en drinkt gedurende een week, met hoeveel personen (en evt. huisdieren), en vermenigvuldig dat met 13. Je zult schrikken!
Nou zeg ik niet dat je direct moet gaan hamsteren. Bepaal eerst wat je denkt nodig te hebben. Bespreek het met je partner, en kijk wat je financieel ervoor kunt uittrekken. Maak een lijst van basis-artikelen, dingen waar je echt niet zonder kunt. Kijk dan wat er aan houdbare zaken in de winkels ligt en wees praktisch in je keuzes; zoek recepten bij elkaar. Reserveer een plek in je huis als voorraadruimte, al is het onder je bed. Zorg dat alles wat je inslaat goed verpakt is, dus papieren zakken en dozen (meel e.d.) nog eens in een plastic zak stoppen en goed dichtknopen zodat insecten e.d. geen kans krijgen. Vergeet niet om extra water te regelen! En kaarsen, zeep, toiletpapier, tandpasta, ...
Het is absoluut niet mijn bedoeling om paniek te zaaien. Echt niet. Een eerlijke waarschuwing is het enige dat ik wil 'uitsturen'. Waarom? Kijk naar het aantal (natuur)rampen dat we de laatste jaren hebben gezien wereldwijd, en het effect ervan op de voedselvoorziening. Hoe het weer zich heeft gedragen de afgelopen paar jaar. Wat voor winter hadden we? Lang, koud, met een dik pak sneeuw. De lente van 2011? Bloedheet. Wat voor zomer hadden we? Compleet verzopen. Nazomer? Weer erg warm. Maar mijn kat heeft haar winterjas nú al aan - en mijn zuster die in het zuiden van Engeland woont vertelde, dat er voor oktober daar al sneeuw wordt voorspeld!!!
Opvallend was voor mij verder dat niet alleen onze eigen appelboom, maar alle bomen hier in de buurt zo'n overvloedige oogst dragen. Echt ongelooflijk, zoveel noten, kastanjes e.d. als je ziet hangen, en de grond ligt er ook bezaaid mee. Alsof Moeder Natuur ons waarschuwen wil: "Neem NU - straks is het te laat!"
Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat ik van al die veranderingen en seintjes moet denken - maar een gewaarschuwd mens telt nu eenmaal voor twee. Ik ga dus een voorraad aanleggen.
Wordt vervolgd
Al heel wat jaartjes volg ik namelijk mijn gevoel, mijn intuïtie. Ik luister naar mijn Hogere Zelf (geest, spirit, universum - hoe je het ook maar wilt noemen). En nee, ik ben geen zwever - ik sta echt wel met beide beentjens op de grond. Dat moet je wel, met een paar kinderen in de basisschool-leeftijd en een rationele ICT-er als echtgenoot. Die houden de zaak wel in balans.
Frappant is echter, dat ik steeds meer mensen tegenkom die, net als ik, óók gek zijn - in diezelfde zin, al zij het niet in dezelfde mate. Je zou zeggen 'soort zoekt soort' - maar we zijn geen van allen op zoek gegaan naar anderen van dezelfde 'soort'. We zijn elkaar tegengekomen, en ervan overtuigd 'dat het zo moest zijn'. Waarom? Omdat we voelen, nee - we weten dat er een reden is dat we elkaar hebben ontmoet. Gesprekken, al zijn ze soms nog zo kort, zijn altijd opbouwend. Ze laten je achter met een goed gevoel, over jezelf en over de ander, de situatie die is besproken; dat soort dingen. En doorgaans heb je ook weer wat stof tot nadenken, vaak door een losse opmerking die achteraf niet zo 'los' bleek te zijn geweest. En dan bedoel ik 'los' als zomaar, toevallig, zonder aanwijsbare reden. Want mijn standpunt is: toeval bestaat niet. Iets dat 'bij toeval' op je pad komt, heeft achteraf bezien altijd een reden gehad. Hetzelfde geldt voor mensen, situaties en dingen.
Zo ook het volgende. De laatste tijd hoor ik steeds meer geluiden over verandering. Dat alles zo snel verandert tegenwoordig, dat dingen zich in sneltreinvaart ontwikkelen, dat de boel niet meer bij te benen valt. Mensen raken overspannen, hebben een burn-out, lopen achter de feiten en zichzelf aan. Men is zijn 'anker' kwijt.
Verandering is nodig, evenals vooruitgang, want stilstand is gelijk aan achteruitgang. Maar terwijl we altijd alleen maar geneigd zijn om vooruit te willen, is het soms beter om zijwaarts te gaan, van richting te veranderen. Wees nou eerlijk: wanneer je opeens een muur voor je auto ziet opdoemen, ga je toch ook niet rechtdoor?!
Even terzijde: ik lees geen kranten en kijk zo goed als geen televisie, zeker geen journaal. Want helaas is wat men onder 'nieuws' verstaat meestal de kommer en kwel in de wereld. Waar blijft het goede nieuws? Wanneer wordt dáár de schijnwerper eens op gezet? Dát zou pas een verandering zijn!
Ik ga ervan uit dat hetgeen ècht belangrijk is, toch wel tot me komt. Dat is altijd al zo geweest. Ik reageer nu alleen een stuk sneller op de seintjes die mijn Hogere Zelf me geeft. Dingen die ik binnen een paar dagen een aantal keren tegenkom, daar ga ik mee aan de slag. Het blijft door mijn hoofd malen, en ik ga op onderzoek uit op het internet en in mijn kennissenkring. Weet iemand anders er meer van? Hebben anderen hetzelfde seintje gehad? Zo ja, wat denken zij dat het kan betekenen?
Het meest recente seintje begint zo onderhand het formaat van een levensgroot reclamebord aan te nemen, en ik kan niet anders dan er nu, hier, over schrijven.
ZORG VOOR EEN VOORRAAD LEVENSMIDDELEN
Pfff... dat lucht op! Jaja, ook ik heb mijn drempels, en ben af en toe toch nog bang om voor gek versleten te worden.
Maar ik meen het wèl. Zorg voor een voorraad levensmiddelen. En als het even kan, voor een half jaar, maar minimaal voor 3 maanden. Ga na wat je eet en drinkt gedurende een week, met hoeveel personen (en evt. huisdieren), en vermenigvuldig dat met 13. Je zult schrikken!
Nou zeg ik niet dat je direct moet gaan hamsteren. Bepaal eerst wat je denkt nodig te hebben. Bespreek het met je partner, en kijk wat je financieel ervoor kunt uittrekken. Maak een lijst van basis-artikelen, dingen waar je echt niet zonder kunt. Kijk dan wat er aan houdbare zaken in de winkels ligt en wees praktisch in je keuzes; zoek recepten bij elkaar. Reserveer een plek in je huis als voorraadruimte, al is het onder je bed. Zorg dat alles wat je inslaat goed verpakt is, dus papieren zakken en dozen (meel e.d.) nog eens in een plastic zak stoppen en goed dichtknopen zodat insecten e.d. geen kans krijgen. Vergeet niet om extra water te regelen! En kaarsen, zeep, toiletpapier, tandpasta, ...
Het is absoluut niet mijn bedoeling om paniek te zaaien. Echt niet. Een eerlijke waarschuwing is het enige dat ik wil 'uitsturen'. Waarom? Kijk naar het aantal (natuur)rampen dat we de laatste jaren hebben gezien wereldwijd, en het effect ervan op de voedselvoorziening. Hoe het weer zich heeft gedragen de afgelopen paar jaar. Wat voor winter hadden we? Lang, koud, met een dik pak sneeuw. De lente van 2011? Bloedheet. Wat voor zomer hadden we? Compleet verzopen. Nazomer? Weer erg warm. Maar mijn kat heeft haar winterjas nú al aan - en mijn zuster die in het zuiden van Engeland woont vertelde, dat er voor oktober daar al sneeuw wordt voorspeld!!!
Opvallend was voor mij verder dat niet alleen onze eigen appelboom, maar alle bomen hier in de buurt zo'n overvloedige oogst dragen. Echt ongelooflijk, zoveel noten, kastanjes e.d. als je ziet hangen, en de grond ligt er ook bezaaid mee. Alsof Moeder Natuur ons waarschuwen wil: "Neem NU - straks is het te laat!"
Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat ik van al die veranderingen en seintjes moet denken - maar een gewaarschuwd mens telt nu eenmaal voor twee. Ik ga dus een voorraad aanleggen.
Wordt vervolgd
maandag 26 september 2011
Debunkers, angst en waarheid
Debunkers? 'Tisdat? Kun je dat eten?
Nee. Een 'debunker' (een Amerikaanse uitdrukking, waar (nog) geen goed Nederlands woord voor is) is iemand die, net als de Myth Busters van de tv, probeert om bewijs voor de waarheid van iets te vinden en/of dingen te ontzenuwen. De 'doelgroep' is echter geen gezegde of zgn. waarheid, maar mensen met paranormale gaven en/of andere zaken die op het spirituele vlak liggen; 'ongrijpbare' dingen. Ze gaan echter een stapje verder dan de Myth Busters. Debunkers trekken niet alleen deze personen en hun ervaringen in twijfel, ze maken ze belachelijk en proberen ze 'te ontmaskeren'. Ze gaan te werk met hun verstand, zijn 'weten-schappelijk' bezig, en (denken te) weten dat dingen die niet aantoonbaar zijn, daarom ook niet bestaan. Ze laten hun gevoel buiten beschouwing. Of drukken dat gevoel juist weg. Vaak zijn het ook nog schreeuwers, om vooral maar aandacht van hun omgeving en de lachers op hun hand te krijgen.
Ik vind dat zielig.
Naar mijn mening is iemand die de overtuiging van een ander - of het nu om een spirituele of paranormale ervaring gaat, of een 'gave' die niet standaard is - belachelijk probeert te maken, respectloos en alleen maar bang voor het onbekende. Om maar niet met deze angst te moeten leven gaan ze dit soort zaken 'logisch' onderzoeken, proberen ze bewijs te vinden - maar alleen bewijs dat het niet bestaat. Objectiviteit is vaak ver te zoeken. Want stel je voor dat het wèl zou bestaan - dan zou hun wereld op zijn grondvesten schudden en waren ze letterlijk de vaste grond onder hun voeten kwijt! Nee, dat kunnen ze niet hebben.
Maar hebben we niet allemaal zoiets? Misschien niet in die mate, maar zijn we niet allemaal een beetje bang voor wat we niet kennen? 'Onbekend maakt onbemind' is een oud gezegde dat hier van toepassing is.
Nou bedoel ik niet dat je meteen maar alles moet geloven wat gezegd en geschreven wordt over 'de spirituelen' en 'de paranormalen'. Ook hier ligt de waarheid in het midden. Er is altijd kaf onder het koren, om nog maar een paar uitdrukkingen/gezegdes te gebruiken.
Wanneer noem je iemand trouwens 'spiritueel'?
Voor mij betekent het heel simpel: een goede relatie met jezelf, je 'spirit' of geest hebben. Vertrouwen op je gevoel, je intuïtie; doen wat 'goed voelt', en bij twijfel juist níét doen.
Overigens ben ik er ook 'zo een': een 'paranormale'. Ik magnetiseer mensen, al dekt die vlag de lading niet helemaal. De Engelse term 'healing' is breder, veelomvattender dan ons 'magnetiseren'. Het is een kwestie van werken met energie; de lichaamseigen energie van een ander persoon weer in de juiste banen leiden, daar komt het op neer.
Ik ben een 'heler' in de zin van genezer. Maar wanneer ik op zo'n manier met iemand bezig ben, zeg ik vaak 'zomaar opeens' dingen die voor de ander van belang zijn; je kunt het spontane of tijdelijke helderziendheid noemen als je er een etiketje op wilt plakken. Frappant is echter, dat ik dat soort uitspraken naderhand kwijt ben. Ik kan me er niets van herinneren - voor mij een duidelijke aanwijzing dat het alleen maar voor de ander bestemd was.
Waarheid? Lariekoek? Eenieder denkt maar wat hij/zij wil. De waarheid ligt wederom in het midden - maar is waarheid niet altijd persoonlijk? Is de waarheid niet altijd gekleurd door eigen ervaring? Bezien vanuit het eigen referentiekader?
En is onze eigen waarheid vaak niet ook gekleurd door angst voor het onbekende?
Wordt vervolgd
Nee. Een 'debunker' (een Amerikaanse uitdrukking, waar (nog) geen goed Nederlands woord voor is) is iemand die, net als de Myth Busters van de tv, probeert om bewijs voor de waarheid van iets te vinden en/of dingen te ontzenuwen. De 'doelgroep' is echter geen gezegde of zgn. waarheid, maar mensen met paranormale gaven en/of andere zaken die op het spirituele vlak liggen; 'ongrijpbare' dingen. Ze gaan echter een stapje verder dan de Myth Busters. Debunkers trekken niet alleen deze personen en hun ervaringen in twijfel, ze maken ze belachelijk en proberen ze 'te ontmaskeren'. Ze gaan te werk met hun verstand, zijn 'weten-schappelijk' bezig, en (denken te) weten dat dingen die niet aantoonbaar zijn, daarom ook niet bestaan. Ze laten hun gevoel buiten beschouwing. Of drukken dat gevoel juist weg. Vaak zijn het ook nog schreeuwers, om vooral maar aandacht van hun omgeving en de lachers op hun hand te krijgen.
Ik vind dat zielig.
Naar mijn mening is iemand die de overtuiging van een ander - of het nu om een spirituele of paranormale ervaring gaat, of een 'gave' die niet standaard is - belachelijk probeert te maken, respectloos en alleen maar bang voor het onbekende. Om maar niet met deze angst te moeten leven gaan ze dit soort zaken 'logisch' onderzoeken, proberen ze bewijs te vinden - maar alleen bewijs dat het niet bestaat. Objectiviteit is vaak ver te zoeken. Want stel je voor dat het wèl zou bestaan - dan zou hun wereld op zijn grondvesten schudden en waren ze letterlijk de vaste grond onder hun voeten kwijt! Nee, dat kunnen ze niet hebben.
Maar hebben we niet allemaal zoiets? Misschien niet in die mate, maar zijn we niet allemaal een beetje bang voor wat we niet kennen? 'Onbekend maakt onbemind' is een oud gezegde dat hier van toepassing is.
Nou bedoel ik niet dat je meteen maar alles moet geloven wat gezegd en geschreven wordt over 'de spirituelen' en 'de paranormalen'. Ook hier ligt de waarheid in het midden. Er is altijd kaf onder het koren, om nog maar een paar uitdrukkingen/gezegdes te gebruiken.
Wanneer noem je iemand trouwens 'spiritueel'?
Voor mij betekent het heel simpel: een goede relatie met jezelf, je 'spirit' of geest hebben. Vertrouwen op je gevoel, je intuïtie; doen wat 'goed voelt', en bij twijfel juist níét doen.
Overigens ben ik er ook 'zo een': een 'paranormale'. Ik magnetiseer mensen, al dekt die vlag de lading niet helemaal. De Engelse term 'healing' is breder, veelomvattender dan ons 'magnetiseren'. Het is een kwestie van werken met energie; de lichaamseigen energie van een ander persoon weer in de juiste banen leiden, daar komt het op neer.
Ik ben een 'heler' in de zin van genezer. Maar wanneer ik op zo'n manier met iemand bezig ben, zeg ik vaak 'zomaar opeens' dingen die voor de ander van belang zijn; je kunt het spontane of tijdelijke helderziendheid noemen als je er een etiketje op wilt plakken. Frappant is echter, dat ik dat soort uitspraken naderhand kwijt ben. Ik kan me er niets van herinneren - voor mij een duidelijke aanwijzing dat het alleen maar voor de ander bestemd was.
Waarheid? Lariekoek? Eenieder denkt maar wat hij/zij wil. De waarheid ligt wederom in het midden - maar is waarheid niet altijd persoonlijk? Is de waarheid niet altijd gekleurd door eigen ervaring? Bezien vanuit het eigen referentiekader?
En is onze eigen waarheid vaak niet ook gekleurd door angst voor het onbekende?
Wordt vervolgd
vrijdag 16 september 2011
Kronkelweg
Driftkikker, kruidje-roer-me-niet, opvliegend karakter, lange tenen, frusto... het zijn allemaal termen om iemand aan te duiden die met regelmaat woedend is. Maar woede is vaak een schild, dat je gebruikt als verdediging.
Hoe ik daarbij kom? Ervaring. Heel lang zijn bovenstaande termen op mij van toepassing geweest. En af en toe nog steeds. Ik ben een gevoelsmens, en wilde weten waarom ik nou toch zo vaak uit mijn slof schoot. Waarom werd ik iedere keer kwaad?
Woede is vaak onze eerste reactie wanneer we ons aangevallen voelen. Terecht of niet - je voelt je aangevallen. Op een aanval kun je op drie manieren reageren: overgave, verdediging, tegen-aanval.
Mijn moeder speelde altijd de rol van slachtoffer, en dat wilde ik absoluut niet. Dan maar vechten; de ene keer in de verdediging, de andere keer in de aanval.
Maar wanneer voelde ik me dan aangevallen? Met name wanneer ik werd bekritiseerd. Het maakte niet uit of het inderdaad kritiek was of een losse opmerking die ik als kritiek ervoer. De kritiek raakte een gevoelig punt - en dan kwam mijn verdedigingsmechanisme in actie.
Jaren geleden heb ik me echter gerealiseerd dat woede NIET de eerste reactie is. Er is iets anders, een ander gevoel, dat de eerste reactie is. Vaak is dat onzekerheid over iets in onszelf, of verdriet, onmacht, frustratie, schaamte, pijn...
Omdat dit negatieve gevoelens zijn die we liever niet toelaten, omdat ze niet prettig zijn om te voelen, kiezen we onbewust voor een andere emotie, één die makkelijker te hanteren valt: woede. Woede is makkelijk(er) om mee om te gaan. Woede is 'goedkoop'. Woede is een substituut.
Eye-opener...
Het was de eerste stap op een lange weg, het besef dat woede niet de eerste reactie is. De volgende was proberen erachter te komen, wat dan wèl het eerste gevoel was dat werd aangesproken. Het is een pijnlijk proces, je gevoelens onder de microscoop leggen, maar het levert je veel op aan inzicht. Het maakt je milder en begripvoller naar anderen toe, en heeft vérstrekkende gevolgen in je dagelijks leven.
Er is uiteraard meer.
Voor mij was dat kijken waarom die gevoelige punten er waren. Wie mijn andere blog [http://wat-beweegt-een-mens.blogspot.com/] ook volgt, weet dat ik heb geleden aan een gigantisch minderwaardigheidscomplex. Logisch was dus om te kijken of dat de oorzaak was. Raak; in 1x in de roos geschoten!
Ik voelde me minderwaardig, nooit goed genoeg; ik was onzeker over mezelf, mijn uiterlijk, mijn huis, schaamde me voor een aantal dingen enz. Wat ik deed was niet goed of het deugde niet, mijn kennis en kunde schoot te kort op een flink aantal vlakken, en ga zo maar door. Kortom: er bleef veel te wensen over, hetgeen resulteerde in één van de meest destructieve eigenschappen voor iemand die niet al te sterk in zijn schoenen staat: perfectionisme.
Waarom destructief? Perfect is voor de hemel. We kunnen alleen maar proberen om iets naar beste kunnen, met eer en geweten te doen. Ons best doen, weten dat het inderdaad ons BEST was, de ultieme poging - en het dan te laten rusten.
De volgende stap was acceptatie. Het accepteren van mezelf, precies zoals ik ben, met al mijn fouten en gebreken. Niet in het verleden blijven hangen bij mislukte pogingen. Niet steeds mezelf vergelijken met anderen. Niet steeds maar blijven proberen iets nóg beter te doen. Roomser dan de paus te zijn. Ophouden met zelfkritiek. Ophouden met mezelf te blokkeren. Ophouden met te denken: "Waarom zou ik er nog aan beginnen? Het lukt me tóch niet om een perfecte partner/moeder/huisvrouw/werknemer/... te zijn in de ogen van ..." Kortom: ophouden met vechten tegen mezelf en mijn negatieve gevoelens. Laat ze er maar zijn. Accepteren dat ik ze heb en dat ze een deel van mij zijn. Ik hoef er niet tevreden mee te zijn, maar ik accepteer dat ze er zijn.
Nog een belangrijke stap was zien dat ik ook sterke punten en karaktertrekken heb. Mijn bereidheid om te leren en mezelf te verbeteren. Mijn gedrevenheid om anderen te helpen, om geestelijk te groeien en meer 'mens' te worden. Mijn vermogen tot houden van, ook van mezelf.
Eye-opener...
De hierboven beschreven 'kronkelweg' is een bewustwordingsproces, dat je stap voor stap naar je doel leidt. Dat proces is nog steeds gaande, en ik verwacht dat dat zo blijft tot ik voor het laatst mijn ogen sluit. Om bij de beeldspraak over een reis te blijven: soms zijn het piepkleine baby-stapjes, schuifelend, voetje-voor-voetje je weg 'voelen' omdat je letterlijk in het duister tast. Je pad is niet duidelijk, niet helder verlicht. Maar denk eens aan 's nachts rijden op de snelweg: de koplampen verlichten maar zo'n 100 meter voor je uit, en toch kom je waar je naartoe op weg bent. Je ziet wat nodig is, en vol vertrouwen rijd je door.
Zo is het hiermee ook, en het is frappant om te zien wat het Leven allemaal op je pad brengt om je te helpen tijdens dat bewustwordingsproces. Ik kwam bijvoorbeeld het liedje 'Ik hou van mij' tegen [http://www.youtube.com/watch?v=ptTWUiUsuus], wat een hele sterke tekst heeft.
Ik ben me er nu van bewust dat ik niet alleen moet leren mezelf te accepteren, maar ook moet leren om van mezelf te houden. Mijn kronkelweg gaat verder.
Wordt vervolgd
Hoe ik daarbij kom? Ervaring. Heel lang zijn bovenstaande termen op mij van toepassing geweest. En af en toe nog steeds. Ik ben een gevoelsmens, en wilde weten waarom ik nou toch zo vaak uit mijn slof schoot. Waarom werd ik iedere keer kwaad?
Woede is vaak onze eerste reactie wanneer we ons aangevallen voelen. Terecht of niet - je voelt je aangevallen. Op een aanval kun je op drie manieren reageren: overgave, verdediging, tegen-aanval.
Mijn moeder speelde altijd de rol van slachtoffer, en dat wilde ik absoluut niet. Dan maar vechten; de ene keer in de verdediging, de andere keer in de aanval.
Maar wanneer voelde ik me dan aangevallen? Met name wanneer ik werd bekritiseerd. Het maakte niet uit of het inderdaad kritiek was of een losse opmerking die ik als kritiek ervoer. De kritiek raakte een gevoelig punt - en dan kwam mijn verdedigingsmechanisme in actie.
Jaren geleden heb ik me echter gerealiseerd dat woede NIET de eerste reactie is. Er is iets anders, een ander gevoel, dat de eerste reactie is. Vaak is dat onzekerheid over iets in onszelf, of verdriet, onmacht, frustratie, schaamte, pijn...
Omdat dit negatieve gevoelens zijn die we liever niet toelaten, omdat ze niet prettig zijn om te voelen, kiezen we onbewust voor een andere emotie, één die makkelijker te hanteren valt: woede. Woede is makkelijk(er) om mee om te gaan. Woede is 'goedkoop'. Woede is een substituut.
Eye-opener...
Het was de eerste stap op een lange weg, het besef dat woede niet de eerste reactie is. De volgende was proberen erachter te komen, wat dan wèl het eerste gevoel was dat werd aangesproken. Het is een pijnlijk proces, je gevoelens onder de microscoop leggen, maar het levert je veel op aan inzicht. Het maakt je milder en begripvoller naar anderen toe, en heeft vérstrekkende gevolgen in je dagelijks leven.
Er is uiteraard meer.
Voor mij was dat kijken waarom die gevoelige punten er waren. Wie mijn andere blog [http://wat-beweegt-een-mens.blogspot.com/] ook volgt, weet dat ik heb geleden aan een gigantisch minderwaardigheidscomplex. Logisch was dus om te kijken of dat de oorzaak was. Raak; in 1x in de roos geschoten!
Ik voelde me minderwaardig, nooit goed genoeg; ik was onzeker over mezelf, mijn uiterlijk, mijn huis, schaamde me voor een aantal dingen enz. Wat ik deed was niet goed of het deugde niet, mijn kennis en kunde schoot te kort op een flink aantal vlakken, en ga zo maar door. Kortom: er bleef veel te wensen over, hetgeen resulteerde in één van de meest destructieve eigenschappen voor iemand die niet al te sterk in zijn schoenen staat: perfectionisme.
Waarom destructief? Perfect is voor de hemel. We kunnen alleen maar proberen om iets naar beste kunnen, met eer en geweten te doen. Ons best doen, weten dat het inderdaad ons BEST was, de ultieme poging - en het dan te laten rusten.
De volgende stap was acceptatie. Het accepteren van mezelf, precies zoals ik ben, met al mijn fouten en gebreken. Niet in het verleden blijven hangen bij mislukte pogingen. Niet steeds mezelf vergelijken met anderen. Niet steeds maar blijven proberen iets nóg beter te doen. Roomser dan de paus te zijn. Ophouden met zelfkritiek. Ophouden met mezelf te blokkeren. Ophouden met te denken: "Waarom zou ik er nog aan beginnen? Het lukt me tóch niet om een perfecte partner/moeder/huisvrouw/werknemer/... te zijn in de ogen van ..." Kortom: ophouden met vechten tegen mezelf en mijn negatieve gevoelens. Laat ze er maar zijn. Accepteren dat ik ze heb en dat ze een deel van mij zijn. Ik hoef er niet tevreden mee te zijn, maar ik accepteer dat ze er zijn.
Nog een belangrijke stap was zien dat ik ook sterke punten en karaktertrekken heb. Mijn bereidheid om te leren en mezelf te verbeteren. Mijn gedrevenheid om anderen te helpen, om geestelijk te groeien en meer 'mens' te worden. Mijn vermogen tot houden van, ook van mezelf.
Eye-opener...
De hierboven beschreven 'kronkelweg' is een bewustwordingsproces, dat je stap voor stap naar je doel leidt. Dat proces is nog steeds gaande, en ik verwacht dat dat zo blijft tot ik voor het laatst mijn ogen sluit. Om bij de beeldspraak over een reis te blijven: soms zijn het piepkleine baby-stapjes, schuifelend, voetje-voor-voetje je weg 'voelen' omdat je letterlijk in het duister tast. Je pad is niet duidelijk, niet helder verlicht. Maar denk eens aan 's nachts rijden op de snelweg: de koplampen verlichten maar zo'n 100 meter voor je uit, en toch kom je waar je naartoe op weg bent. Je ziet wat nodig is, en vol vertrouwen rijd je door.
Zo is het hiermee ook, en het is frappant om te zien wat het Leven allemaal op je pad brengt om je te helpen tijdens dat bewustwordingsproces. Ik kwam bijvoorbeeld het liedje 'Ik hou van mij' tegen [http://www.youtube.com/watch?v=ptTWUiUsuus], wat een hele sterke tekst heeft.
Ik ben me er nu van bewust dat ik niet alleen moet leren mezelf te accepteren, maar ook moet leren om van mezelf te houden. Mijn kronkelweg gaat verder.
Wordt vervolgd
vrijdag 22 juli 2011
Moeilijk
De afgelopen 2 weken zijn zwaar geweest. Mijn op-een-na-jongste zoon ging het ziekenhuis in en moest daar een poosje blijven.
Wat was er gebeurd:
Hij had de 2 weken daaraan voorafgaand lopen klagen over pijn in zijn onderbuik en pijn bij het plassen, en we zijn dan ook met hem naar de dokter (vervanger) gegaan. Diagnose: last van zijn darmen, en medicijnen gekregen. Dat was op donderdagmorgen.
Op vrijdagavond zat man plus zoon bij de spoedpost van het ziekenhuis, omdat de zaak niet verbeterde. Ik had ze een tas met nachtspullen meegegeven, want ik had in mijn achterhoofd zoiets van 'hij kon wel eens moeten blijven; zou het misschien een blinde darmontsteking zijn?'
Om half 12 kwamen ze echter weer opdagen. Diagnose: blaasontsteking en/of urineweginfectie. Antibiotica gekregen.
Aangezien de pijn bleef, op dinsdag toch maar weer naar de (eigen) huisarts. De kweek die ze in het ziekenhuis hadden gemaakt, bleek negatief te zijn. Diagnose: flinke buikgriep. 'Je mag hem de eerste medicijnen geven, maar eigenlijk moet het vanzelf genezen.'
Oké; we zijn geen artsen, maar ook niet happy met hoe alles gaat. Zoonlief heeft af en toe koorts, nog steeds buikpijn bij het plassen, en loopt onderhand als een oud mannetje dat een stok nodig heeft. Ik vertrouwde het niet, en werd steeds ongeruster.
Maandagmorgen ik dus weer met hem naar de dokter; alweer een vervangster. Deze keek hem aan en vrijwel direct was het al: 'jij gaat naar het ziekenhuis, want jij bent veel te ziek om nog thuis te blijven'. Sterker nog: ze zette hem zelf in een rolstoel en liep met ons mee naar de auto. Kinderarts was al gebeld en we werden verwacht, want ze vermoedde een buikvliesontsteking.
Helaas moesten we toch eerst weer naar de spoedpost. Daar 2 kinderartsen, een co-assistent, een assistente van radiologie plus een radioloog gesproken, en uiteindelijk, na 4 uur van wachten, heen-en-weer praten, wachten, onderzoeken, en nog meer wachten, moest hij dan toch maar opgenomen worden. 's Avonds is hij toen geopereerd - aan een geperforeerde blinde darm en daaruit voortvloeiende buikvliesontsteking. Eén dag later - en het was TE laat geweest...
Iedereen die dit leest zal beamen dat het moeilijk is om in bovenstaande situatie positief te blijven. Je kunt jezelf wel voor je kop slaan dat je niet naar je instinct hebt geluisterd en niet eerder actie hebt ondernomen. Het is nu goed afgelopen, maar wat als...
Omdat ik het even niet meer zag zitten, ben ik maar gaan net-surfen en heb gezocht op positief denken, positiviteit en aanverwante zaken. Wat ik vond was dit:
"Probeer problemen een voor een op te lossen. Wanneer je ze met elkaar verbindt kom je in een doolhof terecht.
Problemen zijn niet anders dan je gasten. Het is niet zo dat deze gasten altijd bij je blijven. De oplossing staat naast het probleem. Net zoals na de winter de lente komt, zo komt na elke moeilijkheid weer verlichting. De moeilijkheid waarmee je in aanraking komt is een test voor je doorzettingsvermogen, je geduld en je kracht.
Verwacht niets van anderen. Verwachtingen kunnen teleurstellingen opleveren en teleurstellingen kunnen zorgen veroorzaken. Zorgen leveren nooit een oplossing op. Ze vergroten het probleem alleen maar.
Het is beter een mens een goede gedachte te geven dan een edelsteen. Je zou een goede gedachte moeten verwelkomen als een goede gast. Als je ongelukkig bent komt dat door jezelf. Je krijgt wat je denkt.
Als je op een positieve manier denkt, dan kan je daarmee weliswaar geen hevige stormen tegenhouden, maar je kunt wel voorkomen dat je boot vergaat. Een positief denkend mens is als een helder schijnende lamp, die zijn hele omgeving verlicht. Draag geen zware last op je schouders. Vergeet de zorgen van gisteren. Negeer de zorgen van morgen. Probeer in het heden te leven."
[Bron: Innerlijke Vrede van Zahurul Hassan Sharib]
Nu ben ik altijd al een praktisch ingesteld persoon geweest, en ik probeer zoveel mogelijk positief in het leven te staan. Soms word je echter op de proef gesteld; achteraf zeg ik 'alsof je een soort tentamen moet afleggen'. En met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen, dat ik gezakt ben. Yep - met vlag en wimpel ten onder gegaan. Ik had mijn les dus nog niet goed genoeg geleerd.
Of misschien juist wel? Tenslotte krijg je niets op je bordje dat je niet aankunt...
Zoals die ouwe Nietzsche al zei: "Wat mij niet om hals brengt, maakt me sterker." Zou dat het dan zijn? Dat ik al zover ben dat ik dit soort 'zware zaken' voor mijn kiezen krijg om te zien hoe mijn levenshouding die doorstaat?
Nou, in dat geval: dankjewel - maar een beetje minder was ook goed geweest!
Volgende keer meer
Wat was er gebeurd:
Hij had de 2 weken daaraan voorafgaand lopen klagen over pijn in zijn onderbuik en pijn bij het plassen, en we zijn dan ook met hem naar de dokter (vervanger) gegaan. Diagnose: last van zijn darmen, en medicijnen gekregen. Dat was op donderdagmorgen.
Op vrijdagavond zat man plus zoon bij de spoedpost van het ziekenhuis, omdat de zaak niet verbeterde. Ik had ze een tas met nachtspullen meegegeven, want ik had in mijn achterhoofd zoiets van 'hij kon wel eens moeten blijven; zou het misschien een blinde darmontsteking zijn?'
Om half 12 kwamen ze echter weer opdagen. Diagnose: blaasontsteking en/of urineweginfectie. Antibiotica gekregen.
Aangezien de pijn bleef, op dinsdag toch maar weer naar de (eigen) huisarts. De kweek die ze in het ziekenhuis hadden gemaakt, bleek negatief te zijn. Diagnose: flinke buikgriep. 'Je mag hem de eerste medicijnen geven, maar eigenlijk moet het vanzelf genezen.'
Oké; we zijn geen artsen, maar ook niet happy met hoe alles gaat. Zoonlief heeft af en toe koorts, nog steeds buikpijn bij het plassen, en loopt onderhand als een oud mannetje dat een stok nodig heeft. Ik vertrouwde het niet, en werd steeds ongeruster.
Maandagmorgen ik dus weer met hem naar de dokter; alweer een vervangster. Deze keek hem aan en vrijwel direct was het al: 'jij gaat naar het ziekenhuis, want jij bent veel te ziek om nog thuis te blijven'. Sterker nog: ze zette hem zelf in een rolstoel en liep met ons mee naar de auto. Kinderarts was al gebeld en we werden verwacht, want ze vermoedde een buikvliesontsteking.
Helaas moesten we toch eerst weer naar de spoedpost. Daar 2 kinderartsen, een co-assistent, een assistente van radiologie plus een radioloog gesproken, en uiteindelijk, na 4 uur van wachten, heen-en-weer praten, wachten, onderzoeken, en nog meer wachten, moest hij dan toch maar opgenomen worden. 's Avonds is hij toen geopereerd - aan een geperforeerde blinde darm en daaruit voortvloeiende buikvliesontsteking. Eén dag later - en het was TE laat geweest...
Iedereen die dit leest zal beamen dat het moeilijk is om in bovenstaande situatie positief te blijven. Je kunt jezelf wel voor je kop slaan dat je niet naar je instinct hebt geluisterd en niet eerder actie hebt ondernomen. Het is nu goed afgelopen, maar wat als...
Omdat ik het even niet meer zag zitten, ben ik maar gaan net-surfen en heb gezocht op positief denken, positiviteit en aanverwante zaken. Wat ik vond was dit:
"Probeer problemen een voor een op te lossen. Wanneer je ze met elkaar verbindt kom je in een doolhof terecht.
Problemen zijn niet anders dan je gasten. Het is niet zo dat deze gasten altijd bij je blijven. De oplossing staat naast het probleem. Net zoals na de winter de lente komt, zo komt na elke moeilijkheid weer verlichting. De moeilijkheid waarmee je in aanraking komt is een test voor je doorzettingsvermogen, je geduld en je kracht.
Verwacht niets van anderen. Verwachtingen kunnen teleurstellingen opleveren en teleurstellingen kunnen zorgen veroorzaken. Zorgen leveren nooit een oplossing op. Ze vergroten het probleem alleen maar.
Het is beter een mens een goede gedachte te geven dan een edelsteen. Je zou een goede gedachte moeten verwelkomen als een goede gast. Als je ongelukkig bent komt dat door jezelf. Je krijgt wat je denkt.
Als je op een positieve manier denkt, dan kan je daarmee weliswaar geen hevige stormen tegenhouden, maar je kunt wel voorkomen dat je boot vergaat. Een positief denkend mens is als een helder schijnende lamp, die zijn hele omgeving verlicht. Draag geen zware last op je schouders. Vergeet de zorgen van gisteren. Negeer de zorgen van morgen. Probeer in het heden te leven."
[Bron: Innerlijke Vrede van Zahurul Hassan Sharib]
Nu ben ik altijd al een praktisch ingesteld persoon geweest, en ik probeer zoveel mogelijk positief in het leven te staan. Soms word je echter op de proef gesteld; achteraf zeg ik 'alsof je een soort tentamen moet afleggen'. En met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen, dat ik gezakt ben. Yep - met vlag en wimpel ten onder gegaan. Ik had mijn les dus nog niet goed genoeg geleerd.
Of misschien juist wel? Tenslotte krijg je niets op je bordje dat je niet aankunt...
Zoals die ouwe Nietzsche al zei: "Wat mij niet om hals brengt, maakt me sterker." Zou dat het dan zijn? Dat ik al zover ben dat ik dit soort 'zware zaken' voor mijn kiezen krijg om te zien hoe mijn levenshouding die doorstaat?
Nou, in dat geval: dankjewel - maar een beetje minder was ook goed geweest!
Volgende keer meer
vrijdag 15 juli 2011
Hart hoofd?
Het mooie van het internet is, dat je er (bijna) alles over vanalles kunt vinden. Zo kwam ik laatst iets tegen over het emotionele brein.
Mijn eerste reactie was het optrekken van mijn wenkbrauwen. Het brein emotioneel?
Ik vond het echter een intrigerend idee, en las het artikel dan ook.
Er blijkt in Amerika een instituut te zijn waar wetenschappers, psychologen en medici zich bezighouden met hoe het hart 'communiceert'. Tja, wat je al niet kunt onderzoeken...
Ze hebben daar echter onomstotelijk bewezen dat het hart en de hersenen een onlosmakelijk systeem vormen!
En het werd nóg interessanter: diep in onze hersenen bevindt zich een deel dat het 'emotionele brein' wordt genoemd. Het heeft te maken met ons welbevinden - gevoel, humeur, gedrag, bloeddruk, immuunsysteem enz. worden daar 'bepaald', in directe samenwerking met ons hart.
"Het emotionele brein is onbewuster en vooral op het lichaam gericht en functioneert betrekkelijk onafhankelijk van het meer bewuste, rationele brein. Waar het wel een directe verbinding mee heeft, (en dus makkelijker mee te bereiken is dan met rationele gedachten) is het hart. [...] Een hartslag die in overeenstemming is met je gedrag, geeft het emotionele brein het signaal dat fysiologisch alles in orde is en de reactie op die boodschap versterkt nog verder het hartritme. Dit leidt tot een positieve spiraal, een verhoogde staat van innerlijke vrede, en die zorgt dat de wereld anders binnenkomt."
Ja zeg, wat is het nou: denken met je hart? Voelen met je hoofd?
"Je leest dat lachen, positief denken of zoenen gezond is. Dit klopt, maar als er in een periode van je leven niets te lachen valt of als je niemand hebt om mee te zoenen?
Het hart kan het beginpunt zijn, positief denken met je hersenen zijn zinvol, maar een positief en warm gevoel in je borst te laten ontwaken is krachtiger en doeltreffender."
Hmmm... Zo'n artikel zet je wel aan het denken.
Ik ben al veel vaker tegengekomen dat je, wanneer je ECHT iets wilt bereiken, je je die situatie zo levendig mogelijk moet voorstellen en daar dan zoveel mogelijk zintuigen bij dient te betrekken. Heb je dat eenmaal duidelijk, betrek dan je gevoel erbij en 'beleef' het gewenste alsof je het al hebt. Het 'key-ingredient' is dus GEVOEL.
Pfff... en nu? Het is dus niet meer hart versus hoofd, maar hart MET hoofd - of met hoofd en hart? Hart en hoofd?...
Ach, hou op - gewoon SAMEN! Het zijn nou eenmaal twee delen van één geheel. En nou maar blijven proberen om de zaak in balans te houden!
Wordt vervolgd
Mijn eerste reactie was het optrekken van mijn wenkbrauwen. Het brein emotioneel?
Ik vond het echter een intrigerend idee, en las het artikel dan ook.
Er blijkt in Amerika een instituut te zijn waar wetenschappers, psychologen en medici zich bezighouden met hoe het hart 'communiceert'. Tja, wat je al niet kunt onderzoeken...
Ze hebben daar echter onomstotelijk bewezen dat het hart en de hersenen een onlosmakelijk systeem vormen!
En het werd nóg interessanter: diep in onze hersenen bevindt zich een deel dat het 'emotionele brein' wordt genoemd. Het heeft te maken met ons welbevinden - gevoel, humeur, gedrag, bloeddruk, immuunsysteem enz. worden daar 'bepaald', in directe samenwerking met ons hart.
"Het emotionele brein is onbewuster en vooral op het lichaam gericht en functioneert betrekkelijk onafhankelijk van het meer bewuste, rationele brein. Waar het wel een directe verbinding mee heeft, (en dus makkelijker mee te bereiken is dan met rationele gedachten) is het hart. [...] Een hartslag die in overeenstemming is met je gedrag, geeft het emotionele brein het signaal dat fysiologisch alles in orde is en de reactie op die boodschap versterkt nog verder het hartritme. Dit leidt tot een positieve spiraal, een verhoogde staat van innerlijke vrede, en die zorgt dat de wereld anders binnenkomt."
Ja zeg, wat is het nou: denken met je hart? Voelen met je hoofd?
"Je leest dat lachen, positief denken of zoenen gezond is. Dit klopt, maar als er in een periode van je leven niets te lachen valt of als je niemand hebt om mee te zoenen?
Het hart kan het beginpunt zijn, positief denken met je hersenen zijn zinvol, maar een positief en warm gevoel in je borst te laten ontwaken is krachtiger en doeltreffender."
Hmmm... Zo'n artikel zet je wel aan het denken.
Ik ben al veel vaker tegengekomen dat je, wanneer je ECHT iets wilt bereiken, je je die situatie zo levendig mogelijk moet voorstellen en daar dan zoveel mogelijk zintuigen bij dient te betrekken. Heb je dat eenmaal duidelijk, betrek dan je gevoel erbij en 'beleef' het gewenste alsof je het al hebt. Het 'key-ingredient' is dus GEVOEL.
Pfff... en nu? Het is dus niet meer hart versus hoofd, maar hart MET hoofd - of met hoofd en hart? Hart en hoofd?...
Ach, hou op - gewoon SAMEN! Het zijn nou eenmaal twee delen van één geheel. En nou maar blijven proberen om de zaak in balans te houden!
Wordt vervolgd
vrijdag 8 juli 2011
Opwaarderen
Gisteravond zat ik te lezen in de klassieker van Napoleon Hill, Think and Grow Rich. Het is al een oud boek, geschreven tijdens de Grote Depressie in de Verenigde Staten in de jaren '30. Wat ik tegenkwam was het volgende gedichtje. Ik heb geen idee wie het heeft geschreven, maar bij mij sloeg het in als een bom. Het ging erover dat je het Leven kon zien als een werkgever.
I bargained with Life for a penny,
And Life would pay no more,
However I begged at evening
When I counted my scanty store.
For Life is just an employer,
He gives you what you ask,
But once you have set the wages,
Why, you must bear the task.
I worked for a menial's hire,
Only to learn, dismayed,
That any wage I had asked of Life,
Life would have willingly paid.
Een vrije vertaling:
Ik onderhandelde met het Leven om een cent,
En het Leven wilde me niet meer betalen,
Hoe ik 's avonds ook smeekte
Wanneer ik mijn magere voorraad telde.
Want het Leven is slechts een werkgever,
Hij geeft je wat je vraagt,
Maar heb je eenmaal het loon bepaald,
Nou, dan moet je de last dragen.
Ik werkte voor een hongerloon,
Alleen maar om tot mijn ontzetting te leren,
Dat elk loon dat ik van het Leven zou hebben gevraagd,
Het Leven gewillig zou hebben betaald.
Ik heb het minstens 5x overgelezen, en dan met name het derde stukje. En hoe vaker ik het las, des te kwader werd ik. Woest! Laaiend!! Echt WITHEET!!!
Waarom? Ik voelde me belazerd, bestolen, jarenlang tekort gedaan.
WAAROM is mij dit niet geleerd? Waarom wordt ons niet onderwezen - door onze ouders, docenten, mentoren, en alle anderen die invloed hebben op hoe we denken - dat we het ZELF zijn die bepalen wat we waard zijn?!
Laat dit eens tot je doordringen. JIJZELF BEPAALT WAT JE WAARD BENT.
Even een zijsprongetje.
Een week of wat geleden hoorde ik het volgende in een interview: "Deserve doesn't exist. The sun rises for everyone, good or bad, it doesn't matter. The sun rises for everyone, and deserve doesn't exist."
Ik vond dat een mooie gedachte, dat 'verdienen' niet zou bestaan. Tenslotte hebben we allemaal wel iets waarvan we vinden dat we het wel (of juist niet) 'verdienen'.
Nog zo'n uitspraak: Je krijgt wat je 'verdient'.
Ho, stop! NEE! Je krijgt niet wat je 'verdient', je krijgt wat je verwacht, wat jij vindt dat je waard bent!
Oké. 'Verdienen bestaat niet'. Maar wanneer je dit combineert met de waarheid van het gedicht, wat krijg je dan? Dat JIJ degene bent die bepaalt wat je van het Leven verwacht te 'verdienen' aan loon!
Gedachten zijn de aansturing van je daden, en aan je daden, inclusief je uitspraken, kun je merken wat je vindt dat je waard bent.
Wees nou eens eerlijk; zou jij niet ook graag meer willen dan wat je nu hebt of bent? Zorg er dan voor dat je jezelf opwaardeert! Ieder computerprogramma heeft upgrades, omdat eraan gewerkt wordt het beter te laten functioneren. Waarom jij dan niet?
Wordt vervolgd
I bargained with Life for a penny,
And Life would pay no more,
However I begged at evening
When I counted my scanty store.
For Life is just an employer,
He gives you what you ask,
But once you have set the wages,
Why, you must bear the task.
I worked for a menial's hire,
Only to learn, dismayed,
That any wage I had asked of Life,
Life would have willingly paid.
Een vrije vertaling:
Ik onderhandelde met het Leven om een cent,
En het Leven wilde me niet meer betalen,
Hoe ik 's avonds ook smeekte
Wanneer ik mijn magere voorraad telde.
Want het Leven is slechts een werkgever,
Hij geeft je wat je vraagt,
Maar heb je eenmaal het loon bepaald,
Nou, dan moet je de last dragen.
Ik werkte voor een hongerloon,
Alleen maar om tot mijn ontzetting te leren,
Dat elk loon dat ik van het Leven zou hebben gevraagd,
Het Leven gewillig zou hebben betaald.
Ik heb het minstens 5x overgelezen, en dan met name het derde stukje. En hoe vaker ik het las, des te kwader werd ik. Woest! Laaiend!! Echt WITHEET!!!
Waarom? Ik voelde me belazerd, bestolen, jarenlang tekort gedaan.
WAAROM is mij dit niet geleerd? Waarom wordt ons niet onderwezen - door onze ouders, docenten, mentoren, en alle anderen die invloed hebben op hoe we denken - dat we het ZELF zijn die bepalen wat we waard zijn?!
Laat dit eens tot je doordringen. JIJZELF BEPAALT WAT JE WAARD BENT.
Even een zijsprongetje.
Een week of wat geleden hoorde ik het volgende in een interview: "Deserve doesn't exist. The sun rises for everyone, good or bad, it doesn't matter. The sun rises for everyone, and deserve doesn't exist."
Ik vond dat een mooie gedachte, dat 'verdienen' niet zou bestaan. Tenslotte hebben we allemaal wel iets waarvan we vinden dat we het wel (of juist niet) 'verdienen'.
Nog zo'n uitspraak: Je krijgt wat je 'verdient'.
Ho, stop! NEE! Je krijgt niet wat je 'verdient', je krijgt wat je verwacht, wat jij vindt dat je waard bent!
Oké. 'Verdienen bestaat niet'. Maar wanneer je dit combineert met de waarheid van het gedicht, wat krijg je dan? Dat JIJ degene bent die bepaalt wat je van het Leven verwacht te 'verdienen' aan loon!
Gedachten zijn de aansturing van je daden, en aan je daden, inclusief je uitspraken, kun je merken wat je vindt dat je waard bent.
Wees nou eens eerlijk; zou jij niet ook graag meer willen dan wat je nu hebt of bent? Zorg er dan voor dat je jezelf opwaardeert! Ieder computerprogramma heeft upgrades, omdat eraan gewerkt wordt het beter te laten functioneren. Waarom jij dan niet?
Wordt vervolgd
donderdag 30 juni 2011
Kopiëren
Is het je ooit opgevallen dat we allemaal fantastische kopiïsten zijn?
We kopiëren zo ontzettend veel van onze ouders, mentoren, mensen uit onze omgeving, reclame-uitingen, 'de maatschappij' en ga zo maar door. Van leren lopen tot in bepaalde patronen denken en doen. Hoeveel van onszelf is eigenlijk 'eigen'?
Ik heb geen idee.
Waar het mij om draait, is dat we vaak niet beseffen waarom we bepaalde dingen doen. Er zijn hele simpele voorbeelden van, zoals '3 maaltijden per dag'. Dan eten we ook nog eens wat 'standaard' is, zoals 2x brood en 1x warm. Dat dat cultuur-bepaald is, maakt ons niet uit - het 'is altijd al zo gedaan'.
Dat we verder in stand houden hoe onze ouders met ons omgingen door onze kinderen op dezelfde manier te behandelen, is ook weer zoiets. Heb je een gelukkige jeugd gehad met een stel ouders dat van elkaar hield, voor elkaar klaar stond en dat ook toepaste op hun kind(eren), dan heb je mazzel. Ik benijd je.
Zelf was ik een verwaarloosd kind. Liefde en aandacht - het was er wel, maar niet genoeg. Ik had de 'pech' de slimste te zijn van het stel (5) en werd geacht 'het zelf wel te kunnen uitvogelen'. Als kind sta je daar niet bij stil; het is 'normaal', je weet niet beter.
Nu ik zelf kinderen heb, sta ik dus in dezelfde schoenen als mijn moeder vroeger. Omdat ik me echter bewust ben van wat ik NIET heb gekregen, probeer ik dat patroon NIET te kopiëren. Het valt me niet mee; ik moet echt bij de les blijven. Maar omdat ik het mijn kinderen niet gun om zich zo te voelen als ikzelf heb meegemaakt, doe ik dat graag.
Toen ik een stiefvader kreeg was ik 16; mijn eigen vader was overleden toen ik net 2 jaar oud was. De tussenliggende jaren was er geen man in huis; mijn broer, de oudste, was al snel het leger ingegaan en kwam af en toe met verlof. Wat overbleef was een 'kippenhok': een vrouwenhuishouden van moeder met 4 dochters, en een pleegdochter die 'kwam aanwaaien' en is gebleven.
In de jaren tussen mijn 16e en het definitief uit-huis-gaan (ik zal toen zo'n 20 zijn geweest) heb ik van nabij meegemaakt hoe mijn moeder zich volledig ondergeschikt opstelde naar mijn stiefvader toe.
Dat patroon heb ik ook een poos gekopieerd in mijn eigen huwelijk...
Ons huwelijk was niet slecht, maar echt gelukkig voelde ik me niet. Echter pas na een aantal jaren werd me duidelijk wat er aan de hand was: IK BEN MIJN MOEDER NIET! Ik ben geen ondergeschikt sloofje, dat haar man naar de ogen kijkt en naar de mond praat! Ik heb een gloeiende hekel aan huishoudelijk werk! Ik bén geen volger, en ook zéker niet volgzaam! Ik moet geestelijke uitdagingen hebben, en van alleen maar thuis zitten word ik langzaamaan gestoord! En even voor de goede orde: MIJN SCHOONMOEDER BEN IK OOK NIET!
Dus volg ik nu een cursus InternetMarketing, heb ik een boekensite en een aantal blogs waarin ik mijn hart kan luchten en anderen aan het denken probeer te zetten door voorbeelden uit mijn eigen leven.
Wat ik je vandaag mee wil geven is het volgende: word je bewust van je handelingen, je standaardpatronen. Bedenk waar ze vandaan komen en of je ze eigenlijk wel wilt behouden. Zo niet, STOP DAN MET KOPIËREN!!
O, ik weet donders goed dat het makkelijk is om te zeggen "dat wil ik niet (langer)!" en een stuk moeilijker om uit te zoeken wat je dan wèl wilt. Maar wanneer je je eenmaal bewust bent van wat er speelt in je onderbewuste, wordt dat ook een stuk makkelijker.
Kijk naar wat iets met jou heeft gedaan, en stel jezelf dan de volgende vragen: Wil je dat behouden en/of doorgeven? Wat zou je graag willen bereiken? Lukt dat door je huidige patronen te laten voortduren?
Van vragen wordt men wijs. Stel jezelf bij voorkeur dit soort vragen wanneer je al in bed ligt en bijna slaapt. Je zet op deze manier je onderbewustzijn aan het werk, en het zal je na verloop van tijd opvallen dat je haast ongemerkt veranderingen gaat aanbrengen waar jij dat nodig vindt.
Denk voor jezelf, en bepaal zelf wat je wilt, en wie je wilt zijn.
Wordt vervolgd
We kopiëren zo ontzettend veel van onze ouders, mentoren, mensen uit onze omgeving, reclame-uitingen, 'de maatschappij' en ga zo maar door. Van leren lopen tot in bepaalde patronen denken en doen. Hoeveel van onszelf is eigenlijk 'eigen'?
Ik heb geen idee.
Waar het mij om draait, is dat we vaak niet beseffen waarom we bepaalde dingen doen. Er zijn hele simpele voorbeelden van, zoals '3 maaltijden per dag'. Dan eten we ook nog eens wat 'standaard' is, zoals 2x brood en 1x warm. Dat dat cultuur-bepaald is, maakt ons niet uit - het 'is altijd al zo gedaan'.
Dat we verder in stand houden hoe onze ouders met ons omgingen door onze kinderen op dezelfde manier te behandelen, is ook weer zoiets. Heb je een gelukkige jeugd gehad met een stel ouders dat van elkaar hield, voor elkaar klaar stond en dat ook toepaste op hun kind(eren), dan heb je mazzel. Ik benijd je.
Zelf was ik een verwaarloosd kind. Liefde en aandacht - het was er wel, maar niet genoeg. Ik had de 'pech' de slimste te zijn van het stel (5) en werd geacht 'het zelf wel te kunnen uitvogelen'. Als kind sta je daar niet bij stil; het is 'normaal', je weet niet beter.
Nu ik zelf kinderen heb, sta ik dus in dezelfde schoenen als mijn moeder vroeger. Omdat ik me echter bewust ben van wat ik NIET heb gekregen, probeer ik dat patroon NIET te kopiëren. Het valt me niet mee; ik moet echt bij de les blijven. Maar omdat ik het mijn kinderen niet gun om zich zo te voelen als ikzelf heb meegemaakt, doe ik dat graag.
Toen ik een stiefvader kreeg was ik 16; mijn eigen vader was overleden toen ik net 2 jaar oud was. De tussenliggende jaren was er geen man in huis; mijn broer, de oudste, was al snel het leger ingegaan en kwam af en toe met verlof. Wat overbleef was een 'kippenhok': een vrouwenhuishouden van moeder met 4 dochters, en een pleegdochter die 'kwam aanwaaien' en is gebleven.
In de jaren tussen mijn 16e en het definitief uit-huis-gaan (ik zal toen zo'n 20 zijn geweest) heb ik van nabij meegemaakt hoe mijn moeder zich volledig ondergeschikt opstelde naar mijn stiefvader toe.
Dat patroon heb ik ook een poos gekopieerd in mijn eigen huwelijk...
Ons huwelijk was niet slecht, maar echt gelukkig voelde ik me niet. Echter pas na een aantal jaren werd me duidelijk wat er aan de hand was: IK BEN MIJN MOEDER NIET! Ik ben geen ondergeschikt sloofje, dat haar man naar de ogen kijkt en naar de mond praat! Ik heb een gloeiende hekel aan huishoudelijk werk! Ik bén geen volger, en ook zéker niet volgzaam! Ik moet geestelijke uitdagingen hebben, en van alleen maar thuis zitten word ik langzaamaan gestoord! En even voor de goede orde: MIJN SCHOONMOEDER BEN IK OOK NIET!
Dus volg ik nu een cursus InternetMarketing, heb ik een boekensite en een aantal blogs waarin ik mijn hart kan luchten en anderen aan het denken probeer te zetten door voorbeelden uit mijn eigen leven.
Wat ik je vandaag mee wil geven is het volgende: word je bewust van je handelingen, je standaardpatronen. Bedenk waar ze vandaan komen en of je ze eigenlijk wel wilt behouden. Zo niet, STOP DAN MET KOPIËREN!!
O, ik weet donders goed dat het makkelijk is om te zeggen "dat wil ik niet (langer)!" en een stuk moeilijker om uit te zoeken wat je dan wèl wilt. Maar wanneer je je eenmaal bewust bent van wat er speelt in je onderbewuste, wordt dat ook een stuk makkelijker.
Kijk naar wat iets met jou heeft gedaan, en stel jezelf dan de volgende vragen: Wil je dat behouden en/of doorgeven? Wat zou je graag willen bereiken? Lukt dat door je huidige patronen te laten voortduren?
Van vragen wordt men wijs. Stel jezelf bij voorkeur dit soort vragen wanneer je al in bed ligt en bijna slaapt. Je zet op deze manier je onderbewustzijn aan het werk, en het zal je na verloop van tijd opvallen dat je haast ongemerkt veranderingen gaat aanbrengen waar jij dat nodig vindt.
Denk voor jezelf, en bepaal zelf wat je wilt, en wie je wilt zijn.
Wordt vervolgd
vrijdag 24 juni 2011
Ik wens...
We kennen allemaal wel sprookjes waarin wensen voorkomen. Daarin zien we twee soorten: die waarin het goed afloopt voor de wenser, en die waar uiteindelijk de hele zaak wordt teruggedraaid.
Stel je nou eens voor dat JIJ de wenser zou zijn. Wat zou jij jezelf wensen?
Ik heb het nu over wat je voor jezelf zou wensen, wat je zou willen veranderen aan of voor jezelf: je uiterlijk, je relatie, succes in je dagelijks leven, dat soort dingen.
Moeilijk?
Meestal weten we heel goed wat we NIET willen, maar als je alles zou kunnen krijgen, wat zou je dan WEL willen hebben, doen of zijn? En dat behouden? Kun je jezelf voorstellen in die nieuwe situatie over een jaar? 5 jaar? Over 10 jaar? Of vertel je jezelf dat het toch maar een droom is en ga je 'terug naar af'?
Jaren geleden zei een collega eens tegen me: "Ieder huisje heeft zijn kruisje; maar als al die kruisjes op een hoop gegooid zouden worden en je een ander mocht kiezen, zou je niet weten hoe snel je je eigen kruisje moest terugzoeken! Dat is nou eenmaal bekend en daar weet je mee om te gaan."
Kort en goed: ze had gelijk.
Vertaal dat 'kruisje' nu eens met referentiekader. Of comfort zone. Iets dat bekend is, je eigen situatie. Leuk of niet, dat maakt niet uit. Je kent het, kunt ermee omgaan, 'hebt geleerd ermee te leven'.
Maar wat is dat referentiekader of paradigma nou precies? Waar zit het? Hoe ontstaat het? Kun je er iets aan veranderen?
"Referentiekader: de algemene samenhang van factoren die voor een persoon of een gemeenschap de psychische werkelijkheid op een zeker ogenblik vormen."
Okeeee... maar waar vind ik dat referentiekader dan?
In je onderbewustzijn. Het is het geheel van regeltjes, gewoontes, ideeën en overtuigingen dat je hele 'programmatuur' omvat. Voorbeeld: 3 maaltijden per dag; 's ochtends en 's middags brood, 's avonds warm. En wat dacht je van je ochtendritueel...
We hebben doorgaans geen idee hoe ontzettend strak we 'geprogrammeerd' zijn. Hoezeer we onszelf geleerd hebben om vooral niet buiten ons eigen referentiekader te denken, laat staan eruit te stappen. Dat is ENG! Iets om bang van te worden! Angst voor het onbekende dus...
Het is ontstaan in je vroegste jeugd, nog van voor je geboorte tot een leeftijd van een jaar of 6, 7. Voor die tijd was je namelijk niet in staat om logisch te denken. Ik zeg bewust 'nog van voor je geboorte', want je staat er versteld van hoeveel je meekrijgt van de ideeën en overtuigingen van je ouders! Een paar voorbeeldjes: 'Stoere jongens (mannen) huilen niet.' 'Meisjes hoeven niet verder te leren, want ze trouwen, krijgen kinderen en blijven verder thuis.' 'Mannen zorgen voor de centen, vrouwen voor de kinderen.'
Maar het is mogelijk om er iets aan te veranderen.
Bob Proctor (bekend van o.a. The Secret) zegt daarover het volgende: "A paradigm is nothing but a bunch of habits. And habits can be changed."
Oftewel: een referentiekader is niets anders dan een stel gewoontes. En gewoontes kunnen worden veranderd.
Het punt is echter dat het hier gaat om mentale gewoontes, en die zijn vaak een stuk lastiger op te sporen dan fysieke. Aan de andere kant is het ook een kwestie van beslissen hoe je tegen iets aankijkt. Wanneer je jezelf voorhoudt dat je makkelijk je (beperkende) overtuigingen opspoort en onder de loep neemt, zul je merken dat dat op zich al een stuk simpeler wordt.
Er is hier nog veel meer over te schrijven, daarom
VOLGENDE KEER MEER
Stel je nou eens voor dat JIJ de wenser zou zijn. Wat zou jij jezelf wensen?
Ik heb het nu over wat je voor jezelf zou wensen, wat je zou willen veranderen aan of voor jezelf: je uiterlijk, je relatie, succes in je dagelijks leven, dat soort dingen.
Moeilijk?
Meestal weten we heel goed wat we NIET willen, maar als je alles zou kunnen krijgen, wat zou je dan WEL willen hebben, doen of zijn? En dat behouden? Kun je jezelf voorstellen in die nieuwe situatie over een jaar? 5 jaar? Over 10 jaar? Of vertel je jezelf dat het toch maar een droom is en ga je 'terug naar af'?
Jaren geleden zei een collega eens tegen me: "Ieder huisje heeft zijn kruisje; maar als al die kruisjes op een hoop gegooid zouden worden en je een ander mocht kiezen, zou je niet weten hoe snel je je eigen kruisje moest terugzoeken! Dat is nou eenmaal bekend en daar weet je mee om te gaan."
Kort en goed: ze had gelijk.
Vertaal dat 'kruisje' nu eens met referentiekader. Of comfort zone. Iets dat bekend is, je eigen situatie. Leuk of niet, dat maakt niet uit. Je kent het, kunt ermee omgaan, 'hebt geleerd ermee te leven'.
Maar wat is dat referentiekader of paradigma nou precies? Waar zit het? Hoe ontstaat het? Kun je er iets aan veranderen?
"Referentiekader: de algemene samenhang van factoren die voor een persoon of een gemeenschap de psychische werkelijkheid op een zeker ogenblik vormen."
Okeeee... maar waar vind ik dat referentiekader dan?
In je onderbewustzijn. Het is het geheel van regeltjes, gewoontes, ideeën en overtuigingen dat je hele 'programmatuur' omvat. Voorbeeld: 3 maaltijden per dag; 's ochtends en 's middags brood, 's avonds warm. En wat dacht je van je ochtendritueel...
We hebben doorgaans geen idee hoe ontzettend strak we 'geprogrammeerd' zijn. Hoezeer we onszelf geleerd hebben om vooral niet buiten ons eigen referentiekader te denken, laat staan eruit te stappen. Dat is ENG! Iets om bang van te worden! Angst voor het onbekende dus...
Het is ontstaan in je vroegste jeugd, nog van voor je geboorte tot een leeftijd van een jaar of 6, 7. Voor die tijd was je namelijk niet in staat om logisch te denken. Ik zeg bewust 'nog van voor je geboorte', want je staat er versteld van hoeveel je meekrijgt van de ideeën en overtuigingen van je ouders! Een paar voorbeeldjes: 'Stoere jongens (mannen) huilen niet.' 'Meisjes hoeven niet verder te leren, want ze trouwen, krijgen kinderen en blijven verder thuis.' 'Mannen zorgen voor de centen, vrouwen voor de kinderen.'
Maar het is mogelijk om er iets aan te veranderen.
Bob Proctor (bekend van o.a. The Secret) zegt daarover het volgende: "A paradigm is nothing but a bunch of habits. And habits can be changed."
Oftewel: een referentiekader is niets anders dan een stel gewoontes. En gewoontes kunnen worden veranderd.
Het punt is echter dat het hier gaat om mentale gewoontes, en die zijn vaak een stuk lastiger op te sporen dan fysieke. Aan de andere kant is het ook een kwestie van beslissen hoe je tegen iets aankijkt. Wanneer je jezelf voorhoudt dat je makkelijk je (beperkende) overtuigingen opspoort en onder de loep neemt, zul je merken dat dat op zich al een stuk simpeler wordt.
Er is hier nog veel meer over te schrijven, daarom
VOLGENDE KEER MEER
donderdag 16 juni 2011
Muren
Iedereen kent wel de uitdrukking 'muren om je heen bouwen'. Dat die letterlijk genomen kan worden, laten onze huizen en andere bouwsels zien.
Hoe het zit met mentale bouwsels, de onzichtbare muren, laat ons leven ons zien.
Wanneer we muren om ons hart hebben gebouwd, laten we anderen niet toe om binnen te komen en ons echt te leren kennen. Wat voor muren we ook bouwen in onze geest, het zijn altijd muren om iets binnen te houden.
Het probleem met muren bouwen om iets binnen te houden is echter, dat er dan geen deuren zijn. Hooguit een raam om de rest van de wereld te kunnen aanschouwen en observeren. Deuren zijn gevaarlijk, want daardoor kan niet alleen jij naar buiten, maar kan een ander ook naar binnen. En dat wil je niet. Die ander mocht eens zien hoe je in werkelijkheid bent...
En hier hebben we dan de reden te pakken. Ergens schaam je je voor jezelf, als je bang bent dat een ander je ziet zoals je werkelijk bent. Maar waarom eigenlijk?
Zie je er niet echt uit als een fotomodel? Voel je je eigenlijk niet prettig in een driedelig kostuum? Vind je jezelf eigenlijk een kreng of een hufter, maar doe je aardig om geaccepteerd te worden? Ben je niet oprecht naar anderen toe? En ga zo maar door - allemaal negatieve ideeën en overtuigingen die we onszelf voorhouden, dag in, dag uit.
Dat een mens leert door herhaling, is gevoeglijk bekend. Ga maar na, een kind leert lopen door veel te oefenen en om te vallen. Lezen, schrijven, rekenen, fietsen, zwemmen... van hetzelfde laken een pak. Oefenen, herhalen, en nog eens herhalen, totdat we het kunstje onder de knie hebben. En wanneer we het een leuk kunstje vinden, gaan we ermee verder totdat we erin uitblinken.
Maar wat als je je eigen overtuigingen in dit licht bekijkt?
Hoe vaak heb je jezelf niet verteld dat je geen fotomodel bent? Of heb je dat niet van jezelf? Wie is ermee begonnen om je zelfvertrouwen over je uiterlijk te ondermijnen? Je moeder, de reclame-uitingen, 'de maatschappij'... vul maar in. Wie of wat het ook was, jij hebt het als waarheid geïntegreerd en je eigen gemaakt. JIJ zit met de gebakken peren. Of liever: een overtuiging die je in feite beter kwijt dan rijk kunt zijn.
Maar er is hoop. Een overtuiging is een gewoonte, en gewoontes kun je niet alleen aan-, maar ook afleren. Het kost alleen een hoop moeite. Ga maar na - je leert ook eerst fietsen op een driewieler, en later op een fietsje met zijwieltjes, voordat je 'los' fietst. En toch is het je gelukt. En zo is het met alles dat 'de moeite waard' is: niet makkelijk, maar wàt een opluchting als je het je eigen hebt gemaakt!
Ik ben druk bezig mijn eigen negatieve overtuigingen, mijn 'muren' te verwijderen. Om de donder niet makkelijk, en iedere keer weer een hele toer. Verbazingwekkend hoeveel het er zijn... en toch ga ik door met ze te slechten, stuk voor stuk!
Wordt vervolgd
Hoe het zit met mentale bouwsels, de onzichtbare muren, laat ons leven ons zien.
Wanneer we muren om ons hart hebben gebouwd, laten we anderen niet toe om binnen te komen en ons echt te leren kennen. Wat voor muren we ook bouwen in onze geest, het zijn altijd muren om iets binnen te houden.
Het probleem met muren bouwen om iets binnen te houden is echter, dat er dan geen deuren zijn. Hooguit een raam om de rest van de wereld te kunnen aanschouwen en observeren. Deuren zijn gevaarlijk, want daardoor kan niet alleen jij naar buiten, maar kan een ander ook naar binnen. En dat wil je niet. Die ander mocht eens zien hoe je in werkelijkheid bent...
En hier hebben we dan de reden te pakken. Ergens schaam je je voor jezelf, als je bang bent dat een ander je ziet zoals je werkelijk bent. Maar waarom eigenlijk?
Zie je er niet echt uit als een fotomodel? Voel je je eigenlijk niet prettig in een driedelig kostuum? Vind je jezelf eigenlijk een kreng of een hufter, maar doe je aardig om geaccepteerd te worden? Ben je niet oprecht naar anderen toe? En ga zo maar door - allemaal negatieve ideeën en overtuigingen die we onszelf voorhouden, dag in, dag uit.
Dat een mens leert door herhaling, is gevoeglijk bekend. Ga maar na, een kind leert lopen door veel te oefenen en om te vallen. Lezen, schrijven, rekenen, fietsen, zwemmen... van hetzelfde laken een pak. Oefenen, herhalen, en nog eens herhalen, totdat we het kunstje onder de knie hebben. En wanneer we het een leuk kunstje vinden, gaan we ermee verder totdat we erin uitblinken.
Maar wat als je je eigen overtuigingen in dit licht bekijkt?
Hoe vaak heb je jezelf niet verteld dat je geen fotomodel bent? Of heb je dat niet van jezelf? Wie is ermee begonnen om je zelfvertrouwen over je uiterlijk te ondermijnen? Je moeder, de reclame-uitingen, 'de maatschappij'... vul maar in. Wie of wat het ook was, jij hebt het als waarheid geïntegreerd en je eigen gemaakt. JIJ zit met de gebakken peren. Of liever: een overtuiging die je in feite beter kwijt dan rijk kunt zijn.
Maar er is hoop. Een overtuiging is een gewoonte, en gewoontes kun je niet alleen aan-, maar ook afleren. Het kost alleen een hoop moeite. Ga maar na - je leert ook eerst fietsen op een driewieler, en later op een fietsje met zijwieltjes, voordat je 'los' fietst. En toch is het je gelukt. En zo is het met alles dat 'de moeite waard' is: niet makkelijk, maar wàt een opluchting als je het je eigen hebt gemaakt!
Ik ben druk bezig mijn eigen negatieve overtuigingen, mijn 'muren' te verwijderen. Om de donder niet makkelijk, en iedere keer weer een hele toer. Verbazingwekkend hoeveel het er zijn... en toch ga ik door met ze te slechten, stuk voor stuk!
Wordt vervolgd
donderdag 9 juni 2011
Bang
Vorige week viel me opeens op dat mijn enkels wat gezwollen waren. Niks aan de hand, denk je. Zal wel van de warmte komen. Maar in tijd van 2 dagen heb ik nu een stel olifantspoten gekregen! Het is haast niet te geloven! Ik heb nóóit last van dat soort dingen!
Allereerst ben ik nagegaan of ik andere dingen had gegeten of gedronken dan ik normaal doe. Nee dus. Ook geen extra zout. Meer dorst dan anders? Minder plassen? Ook niet.
Wat nu?
Ik ben niet iemand die voor ieder wissewasje naar de dokter loopt, dus probeer ik een lichamelijk probleem altijd eerst op andere manieren uit te vogelen.
Zoals reeds eerder aangehaald: 'Als de leerling klaar staat, komt de leraar vanzelf.' Nou, ik wil gráág leren hoe ik hier vanaf kom!
Dus waar loop ik tegenaan? Dat zul je altijd zien - iets dat ik al een poos in huis had maar nog niet eerder iets mee had gedaan. Een MP3-opname van een interview met Carol Look. Zij is een EFT-master (EFT staat voor Emotional Freedom Techniques) en werkte veel met pijn-patiënten. Nu geeft ze alleen nog workshops en trainingen in EFT.
Goed, ik zit dus te luisteren en hoor haar zeggen dat 'je in gesprek moet gaan met je lichaam'. Okeeeeeee... enig idee hoe dat in zijn werk gaat? 'Leg je hand op de zere plek en zeg zoiets als "Hallo onderrug. Wat is er aan de hand? Wat hou je vast dat deze pijn veroorzaakt?" of woorden van gelijke strekking. We zijn geneigd om pijn weg te duwen, ons lichaam te negeren en niet te luisteren naar wat het ons wil vertellen. Het lichaam is ontzettend wijs, en heeft een gigantisch vermogen tot zelfgenezing. Dus stel je vraag, erken je lichaam en dat het je probeert te helpen. En dan luister je goed naar wat voor antwoord je krijgt. Soms zijn het woorden, soms beelden, soms iets anders, maar je KRIJGT antwoord.'
Zit ik me daar dus een beetje belachelijk te voelen, maar mijn enkels en onderbenen zijn onderhand zo gezwollen dat het zeer doet. Nou ja, baat het niet, schaadt het niet...
Dus ik mijn handen op mijn enkels gelegd. 'Hallo enkels. Sorry dat ik jullie heb verwaarloosd door niet eerder te luisteren, maar vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.' En wat denk je? Hoor ik glashelder in mijn hoofd: 'Ik ben bang.'
Ik ben bang?! Waarvoor dan?
Kijk, dat je spanning vasthoudt in je nek en/of schouders, is onderhand algemeen bekend. Maar angst vasthouden in je enkels?! De enige keren dat ik dikke enkels had, was toen ik op het laatst liep tijdens mijn zwangerschappen. En dat is echt verleden tijd, zwanger ben ik heel zeker niet.
Wat dan? Opeens had ik het idee dat ik dit moest 'toetsen' aan wat Louise Hay erover zegt in haar boek Je kunt je leven helen, dat ik al eeuwen heb liggen. Een goed boek, met psychologische inzichten en positieve affirmaties die hout snijden. En wat denk je?
Enkel: [Vertegenwoordigt beweeglijkheid en richting.] Ik ga makkelijk voorwaarts in het leven.
Oedeem, waterzucht: [Wie of wat willen we niet laten gaan? Wat zijn we bang om te verliezen?] Bereidwillig en blij laat ik het verleden los. Het is veilig om dingen van me af te zetten. Ik ben nu vrij.
Wanneer ik dit alles bij elkaar optel, kom ik tot de volgende interpretatie: ik ben blijkbaar bang om voort te gaan, bang voor de toekomst.
Hmm, als je het zo bekijkt is het geen wonder dat veel zwangere vrouwen de laatste weken voor de bevalling last hebben van dikke enkels. Je leven verandert tenslotte radicaal na de geboorte van een kind.
Maar nu komt het: ik ben met veel dingen bezig, vooral mentaal. Ik ben onder andere aan het proberen om andere wegen te vinden om extra inkomen te genereren. En blijkbaar heb ik iets gevonden dat zou kunnen werken, want anders zou mijn lichaam niet zo hebben opgespeeld. En ja, succesvol zijn - dat is onbekend. En van onbekende dingen worden we vaak een beetje bang. Maar dat het zó erg zou zijn...
Wordt vervolgd.
Allereerst ben ik nagegaan of ik andere dingen had gegeten of gedronken dan ik normaal doe. Nee dus. Ook geen extra zout. Meer dorst dan anders? Minder plassen? Ook niet.
Wat nu?
Ik ben niet iemand die voor ieder wissewasje naar de dokter loopt, dus probeer ik een lichamelijk probleem altijd eerst op andere manieren uit te vogelen.
Zoals reeds eerder aangehaald: 'Als de leerling klaar staat, komt de leraar vanzelf.' Nou, ik wil gráág leren hoe ik hier vanaf kom!
Dus waar loop ik tegenaan? Dat zul je altijd zien - iets dat ik al een poos in huis had maar nog niet eerder iets mee had gedaan. Een MP3-opname van een interview met Carol Look. Zij is een EFT-master (EFT staat voor Emotional Freedom Techniques) en werkte veel met pijn-patiënten. Nu geeft ze alleen nog workshops en trainingen in EFT.
Goed, ik zit dus te luisteren en hoor haar zeggen dat 'je in gesprek moet gaan met je lichaam'. Okeeeeeee... enig idee hoe dat in zijn werk gaat? 'Leg je hand op de zere plek en zeg zoiets als "Hallo onderrug. Wat is er aan de hand? Wat hou je vast dat deze pijn veroorzaakt?" of woorden van gelijke strekking. We zijn geneigd om pijn weg te duwen, ons lichaam te negeren en niet te luisteren naar wat het ons wil vertellen. Het lichaam is ontzettend wijs, en heeft een gigantisch vermogen tot zelfgenezing. Dus stel je vraag, erken je lichaam en dat het je probeert te helpen. En dan luister je goed naar wat voor antwoord je krijgt. Soms zijn het woorden, soms beelden, soms iets anders, maar je KRIJGT antwoord.'
Zit ik me daar dus een beetje belachelijk te voelen, maar mijn enkels en onderbenen zijn onderhand zo gezwollen dat het zeer doet. Nou ja, baat het niet, schaadt het niet...
Dus ik mijn handen op mijn enkels gelegd. 'Hallo enkels. Sorry dat ik jullie heb verwaarloosd door niet eerder te luisteren, maar vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.' En wat denk je? Hoor ik glashelder in mijn hoofd: 'Ik ben bang.'
Ik ben bang?! Waarvoor dan?
Kijk, dat je spanning vasthoudt in je nek en/of schouders, is onderhand algemeen bekend. Maar angst vasthouden in je enkels?! De enige keren dat ik dikke enkels had, was toen ik op het laatst liep tijdens mijn zwangerschappen. En dat is echt verleden tijd, zwanger ben ik heel zeker niet.
Wat dan? Opeens had ik het idee dat ik dit moest 'toetsen' aan wat Louise Hay erover zegt in haar boek Je kunt je leven helen, dat ik al eeuwen heb liggen. Een goed boek, met psychologische inzichten en positieve affirmaties die hout snijden. En wat denk je?
Enkel: [Vertegenwoordigt beweeglijkheid en richting.] Ik ga makkelijk voorwaarts in het leven.
Oedeem, waterzucht: [Wie of wat willen we niet laten gaan? Wat zijn we bang om te verliezen?] Bereidwillig en blij laat ik het verleden los. Het is veilig om dingen van me af te zetten. Ik ben nu vrij.
Wanneer ik dit alles bij elkaar optel, kom ik tot de volgende interpretatie: ik ben blijkbaar bang om voort te gaan, bang voor de toekomst.
Hmm, als je het zo bekijkt is het geen wonder dat veel zwangere vrouwen de laatste weken voor de bevalling last hebben van dikke enkels. Je leven verandert tenslotte radicaal na de geboorte van een kind.
Maar nu komt het: ik ben met veel dingen bezig, vooral mentaal. Ik ben onder andere aan het proberen om andere wegen te vinden om extra inkomen te genereren. En blijkbaar heb ik iets gevonden dat zou kunnen werken, want anders zou mijn lichaam niet zo hebben opgespeeld. En ja, succesvol zijn - dat is onbekend. En van onbekende dingen worden we vaak een beetje bang. Maar dat het zó erg zou zijn...
Wordt vervolgd.
zondag 29 mei 2011
Verander je denken, verander je leven
Mmm... makkelijker gezegd dan gedaan.
In het bestaande kringetje blijven ronddraaien wil je echter niet. Verandering is dus geboden. De vraag is alleen: HOE DOE JE DAT?
Als je de situatie waarin je nu zit bekijkt, doe je dat door de gekleurde glazen van je eigen bril, oftewel je eigen geschiedenis. Wat je van huis uit hebt meegekregen, geleerd en meegemaakt, in hoeverre je je hebt laten beïnvloeden door reclame-uitingen en 'de maatschappij' in het algemeen. Blijkbaar ben je daar niet gelukkig mee, anders was je dit nu niet aan het lezen. Je wilt - net als ik - iets anders, iets beters.
Gelukkig is er genoeg op de markt om je daarbij te helpen. En vreemd genoeg is het helemaal niet nieuw. Zo'n 30 jaar geleden kwam ik bijvoorbeeld al boeken van Norman Vincent Peale en Wayne Dyer tegen. Ik heb ze zelfs gelezen, maar was er niet klaar voor om het geleerde toe te passen. Dan de boeken van Louise Hay, die een andere invalshoek heeft maar uiteindelijk hetzelfde wil bereiken. Daar heb ik veel aan gehad, al was het alleen maar omdat ze dingen duidelijk maakte die voor mij vraagtekens waren.
Nu ben ik echter al sinds een maand of 2 bezig met mijn denken onder de loep te nemen. Dingen die ik 'gewoon' vind, blijken helemaal niet 'gewoon' te zijn, maar een voor mij negatieve lading te hebben. Ik bekijk de zaken door een negatief gekleurde bril.
En daar heb ik direct de kern van de zaak te pakken: die negatieve bril moet àf! Maar hoe?
Een oud, Oosters gezegde luidt: Wanneer de leerling klaarstaat, komt de leraar vanzelf. Ik kreeg van een vriendin een exemplaar van The Secret te leen. Het was een mij onbekend boek, maar ondertussen weet ik dat het een hele hype heeft veroorzaakt en er 'goeroe's' uit alle hoeken en gaten gekropen zijn. Er staat veel in dat mij aanspreekt, maar er is zoveel méér wat niet of nauwelijks wordt besproken.
Wat de oudere en de moderne boeken echter allemaal gemeen hebben is hun uitgangspunt: de overtuiging dat het denken dingen in gang zet.
Ik pretendeer geen goeroe te zijn, verre van dat. Hooguit iemand die met haar 'boerenverstand' en wat 'psychologie van de kouwe grond' het leven van alledag bekijkt en er het beste van probeert te maken. Daarom ben ik er maar mee begonnen met eens te 'kijken' wat er nou allemaal in mijn koppie omgaat.
Dat bleek op zich al een eye-opener te zijn!
Volgende keer meer.
In het bestaande kringetje blijven ronddraaien wil je echter niet. Verandering is dus geboden. De vraag is alleen: HOE DOE JE DAT?
Als je de situatie waarin je nu zit bekijkt, doe je dat door de gekleurde glazen van je eigen bril, oftewel je eigen geschiedenis. Wat je van huis uit hebt meegekregen, geleerd en meegemaakt, in hoeverre je je hebt laten beïnvloeden door reclame-uitingen en 'de maatschappij' in het algemeen. Blijkbaar ben je daar niet gelukkig mee, anders was je dit nu niet aan het lezen. Je wilt - net als ik - iets anders, iets beters.
Gelukkig is er genoeg op de markt om je daarbij te helpen. En vreemd genoeg is het helemaal niet nieuw. Zo'n 30 jaar geleden kwam ik bijvoorbeeld al boeken van Norman Vincent Peale en Wayne Dyer tegen. Ik heb ze zelfs gelezen, maar was er niet klaar voor om het geleerde toe te passen. Dan de boeken van Louise Hay, die een andere invalshoek heeft maar uiteindelijk hetzelfde wil bereiken. Daar heb ik veel aan gehad, al was het alleen maar omdat ze dingen duidelijk maakte die voor mij vraagtekens waren.
Nu ben ik echter al sinds een maand of 2 bezig met mijn denken onder de loep te nemen. Dingen die ik 'gewoon' vind, blijken helemaal niet 'gewoon' te zijn, maar een voor mij negatieve lading te hebben. Ik bekijk de zaken door een negatief gekleurde bril.
En daar heb ik direct de kern van de zaak te pakken: die negatieve bril moet àf! Maar hoe?
Een oud, Oosters gezegde luidt: Wanneer de leerling klaarstaat, komt de leraar vanzelf. Ik kreeg van een vriendin een exemplaar van The Secret te leen. Het was een mij onbekend boek, maar ondertussen weet ik dat het een hele hype heeft veroorzaakt en er 'goeroe's' uit alle hoeken en gaten gekropen zijn. Er staat veel in dat mij aanspreekt, maar er is zoveel méér wat niet of nauwelijks wordt besproken.
Wat de oudere en de moderne boeken echter allemaal gemeen hebben is hun uitgangspunt: de overtuiging dat het denken dingen in gang zet.
Ik pretendeer geen goeroe te zijn, verre van dat. Hooguit iemand die met haar 'boerenverstand' en wat 'psychologie van de kouwe grond' het leven van alledag bekijkt en er het beste van probeert te maken. Daarom ben ik er maar mee begonnen met eens te 'kijken' wat er nou allemaal in mijn koppie omgaat.
Dat bleek op zich al een eye-opener te zijn!
Volgende keer meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)